Cambodja

M'n tijd in Cambodja zit erop, ik ben eergister met de nachtbus naar Ho Chi Minh City in Vietnam gegaan. Ik heb 10 dagen doorgebracht in Cambodja en 3 verschillende plaatsen gezien. Dat is niet heel lang en heel veel, maar ik plan mn reis niet echt om precies 8 weken vol te krijgen, ik kijk dag voor dag waar ik graag heen wil en hoelang ik wil blijven. Het maakt me niet uit of het 6, 7 of 8 weken duurt, ik zorg gewoon dat ik een leuke tijd heb en als ik klaar ben, ga ik terug naar India, want ook daar heb ik een leuke tijd!Anderhalve week geleden, op donderdag, kwam ik aan in Phnom Penh. Na mn spullen in mn kamer te hebben gelegd, ging ik naar boven, naar de bar om wat te drinken. Ik ging op een bank bij twee meisjes zitten en had meteen contact met ze, zo makkelijk kan het dus gaan! Helaas gingen zij de volgende dag al weg, naar een andere plek.Ik ging die dag vroeg slapen, was wel even naar de bar geweest, maar was te moe om contact te maken en zat er dus een beetje eenzaam. De volgende dag ging ik wat lopen door Phnom Penh, had in de Lonely Planet wat opgezocht waar ik heen wilde, dus daar liep ik naartoe. Eerst het Indepence Monument, midden op een rotonde, en later het Royal Palace, die laatste was helaas dicht dus liep ik verder en kwam ik uit bij het National Museum, daar ging ik maar in, maar eerlijk gezegd vond ik dat wat saai. Ik voelde me deze dag net zo als ik me voelde als de eerste dag in KL. Ik was eenzaam, voelde me nog niet fijn alleen in een vreemde stad en moest heel erg wennen aan het alleen zijn. Ik heb zelfs gedacht 'wat doe ik hier?' en 'waar ben ik aan begonnen?'. Toen ik 's middags weer in de bar ging zitten om gewoon even niks te doen zat daar een ander meisje. We raakten aan de praat en ook zij bleek alleen te reizen. Zij was van plan om 's avonds naar een soort theater en de avondmarkt te gaan. Ik vroeg of ze het erg vond dat ik mee ging en dat vond ze niet dus even later namen we samen de tuk tuk naar het theater. Helaas was de driver de hele vekeerde kant op gereden, maar toevallig wel de kant van de avondmarkt, dus gingen we daar maar meteen heen. Bij de avondmarkt aten we op een leuk pleintje, waar je eten kon halen bij de stalletjes aan de rand en het op kon eten op de matten in het midden. Daarna liepen we wat rond op de markt en kocht ik een armbandje en wat cadeautjes. We liepen terug langs de rivier en namen bij een bar een biertje. Het is hier zo goedkoop, 1 dollar voor een biertje met happy hour en anders 1,50. In Sihanoukville en Siem Reap was t zelfs ook voor 50 cent! En de cocktails en mixjes zijn ook allemaal 1,50 tot 3 dollar. Het meisje waar ik mee was, was trouwens Duits en heette Claudia. We bleken dezelfde dingen te willen zien en spraken af dat de volgende dag samen te gaan doen. We huurden een fiets en gingen naar het Tol Slueng Musuem, dat is 30 jaar geleden, nadat het een school was, 5 jaar lang een gevangenis geweest waar de gevangen ook werden gemarteld. Je kon de cellen zien, sommigen super klein, en er hingen foto's van de gevangenen en zelfs van gemartelde gevangenen. Erg indrukwekkend. Na het museum fietsten we naar de Central Market, dat is een groot marktgebouw met een heleboel stalletjes, ik heb daar een echte neppe Ray Ban gekocht voor maar 4 euro! Na de markt wilden we naar het Royal Palace, maar daar hadden we niet zo'n geluk mee. Eerst had Claudia geen bedekte schouders, en toen we terug gingen was het al gesloten. De volgende dag kwamen we erachter dat we het toch eigenlijk een beetje te duur vinden, want we hoefden niet per se het paleis te zien, maar wel de Silver Pagoda, een soort monument bedekt met zilveren tiles, en een grote buddha. Omdat ik het alleen reizen nog een beetje moeilijk vond en zelf nog geen plannen had vroeg ik aan Claudia of zij het goed vond dat ik met haar mee ging naar Sihanoukville, ze vond dat goed en zo had ik opeens een reismaatje! De avond na het museum en de markt gingen we weer wat drinken in de bar en raakten aan de praat met een New Yorkse jongen, en later kwamen daar een Australisch meisje en een Indiase jongen bij. Met hun ging ik wat eten en later wat drinken. Toen we weer terug waren bij de bar ontmoette ik twee Canadese jongens waarmee ik ook een biertje ging drinken. Omdat zij ook naar Sihanoukville gingen gaven we elkaars facebook om daar later te kunnen afspreken. De volgende dag gingen we met de bus naar Sihanoukville, dat was een comfortabele bus en het duurde maar 5uur. We boekten een dorm bij een guesthouse en dat bleek niet zo heel slecht te zijn: een kamer met 2 stapelbedden, dus maar 4 mensen, maar wel mijn eerste keer in een dorm. Voor de volgende dag boekten we een boot-snorkel-eilandtrip en moesten om 7uur op. Met de boot voeren we 2,5 uur naar een klein eilandje weer we even konden snorkelen, helaas was het water erg troebel en zagen we bijna niks. De boot voer verder naar het grote eiland Koh Rong en daar zouden we 2uur blijven. Claudia en ik sprongen met onze snorkels uit de boot in de hoop vissen te zien, het water was heel helder en blauw, maar helaas geen vissen te zien. We liepen door het water naar het einde van het strand omdat we daar wat mensen zagen snorkelen en snorkelden daar ook wat, maar heel indrukwekkend was het helaas niet. We besloten terug te gaan en wat te drinken op het strand. Er waren hele lekkere stoelen in de schaduw, uitkijkend op een hele mooie blauwe zee, ja het was een mooi eiland!! Toen ik 's avonds mijn was op ging halen, liep ik toevallig de twee Canadese jongens tegen het lijf en we spraken af die avond wat te gaan drinken. We begonnen bij hun guesthouse en het was heel gezellig. Wat later gingen we naar het strand, want aan het strand veranderen alleen eettentjes 's avonds in danscafeetjes. Toen we later met zn vieren op t strand zaten om ongeveer 2uur 's nachts liepen er nog steeds kinderen rond die dingen wilden verkopen, ik werd daar best verdrietig van, omdat die kinderen zo laat nog aan het 'werk' waren. Later werden we door 2 mannen gewaarschuwd uit te kijken, omdat het jongetje dat net dichtbij ons stond een zakkenroller was, was ik dus bijna mijn tasje kwijt geweest!De volgende dag hadden we een rustig dagje op het strand, hangend in van die lekkere stoelen. 'S avonds was er een festival op het volgende strand. Toen we wat gingen eten, vroegen twee jongens of ze bij ons konden zitten, omdat de rest van de tafeltjes bezet waren, dat is zo leuk aan hier: je maakt zo makkelijk contact met vreemden. In Nederland wordt je alleen maar raar aangekeken als je zoiets vraagt. Met hen samen gingen we 's avonds naar het festival. Het was leuk, maar het viel een beetje tegen, want er zouden wel 600 mensen komen, maar ik denk dat het maximaal de helft was. De muziek was wel leuk, maar niet heel speciaal. We bleven daarom niet heel lang op het festival. Wat wel leuk was, was de fluorescerende waarmee iedereen zichzelf beschilderde.  De volgende dag ontmoetten we de Canadese jongens weer, zij waren met twee Amerikaanse meisjes en een Canadese vriend en hadden besloten dit strand af te lopen en zo ver te gaan dat ze bij een plek kwamen waar niemand anders was. Ik ging met hen mee, Claudia bleef achter. We liepen een stuk over het strand, en kwamen op een gegeven moment uit bij rotsen, vanaf daar moesten we een heel stuk over rotsen klimmen. Uiteindelijk kwamen we niet uit bij een verlaten stuk strand, maar bij een volgend strand dat hoorde bij een groot resort. Eerst gingen we liggen op wat strandbedden, maar nadat we gezwommen hadden, bleek dat de bedden 10 dollar per stuk waren, dat vonden we te duur en we liepen verder. We kwamen langs een fotoshoot en namen een kijkje. De manager zei dat we het drankje waarvoor de shoot was mochten proberen. Het was een Koreaans drankje, OLatte, en het was melk met een fruitsmaak, best lekker. Toen we het met zn vieren naast elkaar openmaakten en opdronken stonden er twee cameramannen voor ons die een heleboel foto's van ons maakten, misschien staan we binnenkort wel in een Koreaans tijdschrift! ;-)
We gingen daarna even verderop op wat strandbedjes liggen en de twee jongens huurden een kayak, en we speelden volleybal in het water. Op een gegeven moment liepen we weer terug en gingen op ons strand wat eten bij de ondergaande zon. Ik had beef Lok Lak besteld, dat is Cambodiaans gemarineerde biefstuk met rijst. Het was heel lekker, maar ik kreeg het niet op. Op een gegeven moment kwam er een jongetje naar me toen en wees naar mn eten, ik gaf hem mijn eten  en een ander meisje gaf het ook en verderop at hij het met 2 andere kinderen op. Ik werd daar zo blij van. Deze kinderen waren heel blij met het eten, hadden zelf waarschijnlijk niet zo veel, ik kon het niet op en anders zou het toch maar weggegooid worden. Het gaf me een heel goed gevoel.Het was een hele gezellige dag geweest, maar helaas gingen Claudia en ik die dag weg, we moesten om 7uur de nachtbus hebben naar Siem Reap. Sihanoukville was een plek voor uitgaan en strand, maar het was heel leuk! De volgende dag had ik erge spierpijn in (alleen) mn linker bovenbeen, van het klimmen, daar kwam nog bij dat ik een paar dagen eerder mn linker grote teen had gestoten aan een randje waar een paar dagen later een cementen heuveltje overheen was gemaakt (heb ik weer..), dus ik heb dagen niet helemaal normaal gelopen.We namen dus de nachtbus naar Siem Reap en namen daar de tuk tuk. We vroegen de driver ons bij een plek met veel guesthouses af te zetten, het eerste guesthouse waar hij ons afzette was te duur, en het tweede precies goed: veel backpackers en een dorm voor 2,50 per nacht. Wel een dorm (=slaapzaal) met 8 stapelbedden, maar heel ruim en ieder een eigen lampje en fan, dus helemaal niet vervelend. We waren erg moe van de busreis, hadden niet zo goed geslapen en de vorige dagen ook niet zo lang door het uitgaan, dus we sliepen die dag een paar uur in de middag. 'S avonds gingen we naar de avondmarkt, waar ik veel te veel kocht ;-) De volgende dag gingen we naar Angkor Wat, we wilden de zonsopgang zien en gingen dus om 5uur weg. Omdat een tuk tuk te duur was en je op een fiets meer vrijheid hebt, namen we de fiets. Het was pikdonker en best een stukje fietsen, maar we kwamen er! We waren net op tijd om vanaf het begin foto's van de Angkor Wat te maken met nog wat mooi licht, maar de mooie lucht was al snel verdwenen, daarna hadden we nog wel mooi zonlicht, waarmee we mooie foto's van de tempel konden maken.Je komt de Angkor Wat binnen via een stenen pad, met aan weerszijden het meer. Je loopt richting een stenen muur met daarin een poortje, als je die doorheen gaat, kom je uit bij een heel groot grasveld, met ongeveer een kilometer verderop nog zo'n stenen muur en de torens van de Angkor Wat. Je loopt weer over zo'n stenen pad en komt langs twee kleine soort tempels en een meer vol met waterlelies. Allemaal heel mooi.... Als het niet vol was met mensen. Er waren een heleboel mensen, het pad vol en aan de oever van de rivier stonden ook een heleboel mensen. Je kon bijna geen foto maken van de Angkor Wat zonder mensen erop.. De Angkor Wat werd trouwens ook gerenoveerd, aan de buitenkant van de tweede ingang was een steiger met een groen doek, helaas niet heel mooi voor de foto's.. Als je door deze poortjes naar binnen ging, kwam je bij een overdekte binnenplek met twee waterreservoirs, die kon je voorbij een trap op en zo kwam je bij de echte binnenplaats om de Main Angkor Wat heen. Om 7.40 ging de trap naar die plek open en natuurlijk gingen we die op. Dat was een vierkante tempel met vier verschillende vierkante gaten en daar in het midden en omheen de torens waar de Angkor Wat zo bekend om is. Die staan trouwens voor de goden van het Hindoeisme. We bekeken de rest van de tempel nog en liepen toen weer terug. Ik vond het een hele mooie tempel, heel bijzonder hoe je er naartoe loopt en om de torens in het echt te zien na alle foto's. We fietsten verder naar de volgende tempel: Angkor Thom. Deze vond ik zelf mooier dan de Angkor Wat, omdat er in alle stenen torens gezichten gemaakt waren. Je kon hier binnenin de tempel om het middenstuk heen lopen. Helaas was het super druk hier en konden we dus heel fijn de tempel bekijken. Na toch wat foto's gemaakt te hebben, besloten we weer terug te gaan.
In het tempelgebied kan je de lange en de korte ronde doen, we hadden besloten om de lange ronde te doen, maar nadat we de eerste tempel van die route hadden bekeken, vonden we toch dat we al heel veel van hetzelfde hadden gezien. We waren toen ook al een paar uur onderweg en vonden het een beter idee om een stukje terug de kortere route te nemen, ook daar waren nog een paar tempels te zien, waarvan we besloten er nog 2 te bekijken. Een daarvan was een tempel die erg op een ruine leek, de stenen waren op veel plekken naar beneden gevallen en lagen allemaal op elkaar in een (daardoor) open ruimte. Om de tempel heen stonden een hele hoge mooie zilverkleurige bomen. Dat was een mooie combinatie, het oude zwart-grijze steen samen met de best modern-uitziende zilveren bomen.Nadat we genoeg tempels gezien hadden, fietsen we weer terug, maar ik had zo langzamerhand erge zadelpijn, had het warm en was moe. Het was dus een vermoeiende terugreis en doordat ik 's ochtends in het donker niet kon zien waar we allemaal langsfietsten, wist ik niet hoe ver het steeds nog was. De Angkor-tempels waren mooi om te zien!In Cambodja heb je net als in Azie veel mensen die graag iets willen verkopen, zoals overal heb je veel taxi- of tuktuk-drivers die graag werk willen, maar er zijn ook veel verkopers die iets aan je kwijt willen. Hier in Cambodja zeggen ze het alleen op een hele irritante manier dat je vanzelf al denkt dat je het niet wil. Ze roepen naar iedereen die een beetje langs hun winkel of kraampje komt 'hellooooo?!', 'Lady, you want foooood?', 'hello ladyyyyy, you want to buy somethiiiiinngggg?' Met een zeurderige stem en een hele irritante uithaal op het einde. Na een hele dag in Angkorcomplex te hebben rondgefietst kon ik het echt niet meer aanhoren. Ik weet dat het hun werk is en dat ze  ook gewoon geld willen verdienen, maar die werkt bij mij alleen maar averechts...'S avonds was het helaas Claudia's laatste avond in Siem Reap en dus de laatste avond van onze reis samen. We gingen die avond eerst wat drinken met de Indiase jongen die we in Phnom Penh waren tegengekomen en later gingen we naar de bekende Pub Street. Die wordt duidelijk aangegeven met neon letters en in die straat zijn alle barren. We dronken eerst een biertje in Angkor What? en daarna in een bar met de naam Temple, originele namen he ;-) Het waren leuke barren, maar helaas moest Claudia de volgende dag de bus om half 8 hebben, dus om 2uur gingen we weer naar huis. De volgende dag kon ik nadat Claudia weg was helaas niet meer slapen, omdat het op een dorm niet heel stil is als iedereen vanaf die tijd om de beurt opstaat en toch niet heel stil doet. Ik had van de afgelopen dagen een slaaptekort gekregen en voelde me die dag heel slecht. Mede door de combinatie weinig slaap en íets teveel biertjes de vorige avond en dat versterkte weer mn stressgevoel over de tijd die komen ging. Ik was te moe om contact te maken met wat andere backpackers in het guesthouse, wat dat stressgevoel weer versterkte. Ik ging die ochtend even naar de markt om nog wat te kopen en besloot daarna maar weer proberen te gaan slapen, want ik voelde dat ik migraine ging krijgen (ook dat nog), na een uur werd ik wakker en had ik honger. Ik ging verderop in de straat wat eten, maar voelde me echt een zombie (haha..) En ging maar weer mn bed in. Na weer een uurtje slapen werd ik weer wakker en nadat ik mn was had opgehaald zag ik dat er een meisje was gekomen dat alleen op haar bed zat. Ik besloot haar aan te spreken, omdat ik graag contact wilde. Na ongeveer 10 minuten Engels gepraat te hebben, bleek ze ook Nederlands te zijn en konden we dus Nederlands praten, dat was gek na al die dagen alleen maar Engels! Ik dacht zelfs in het Engels en mn zinnen kwamen er een paar seconden lastig uit mn mond met allemaal Engelse woorden tussendoor. Zo snel raak je dus gewend aan een andere taal! Sorry zusjes, ik begrijp jullie nu helemaal! ;-)'S avonds gingen het Nederlandse meisje (van wie ik op dat moment de naam nog niet wist) wat drinken in de bar van ons guesthouse, maar ondanks dat het zaterdagavond was en het nachtleven in Siem Reap heel leuk was, ging ik na 1 biertje naar bed, heerlijk vroeg slapen!De volgende dag huurden het meisje en ik een fiets om naar het meer ten zuiden van Siem Reap te fietsen. Dat was best een stuk, 10 km heen en 10 km terug, door de hitte en een lange weg zonder schaduw. Maar het was een leuke route langs een dorp van huizen op palen aan de rivier en langs veel plekken waar bruiloften werden gehouden met harde muziek. Na iets meer dan een uur gefietst te hebben kwamen we aan bij een kruising en namen een kijkje bij een plaatselijke markt, daarna fietsen we weer verder. We kwamen langs de plek waar je een boot kon huren om naar de floating villages te kunnen gaan, maar wij hoopten met de fiets een stuk verder te fietsen en daar een stuk van het meer konden zien. We fietsen verder via een moeilijke zand-/modderweg met veel hobbels, door een straatje met allemaal kraampjes en op een gegeven moment aan de ene kant de bruine rivier en aan de andere kant groene rijstvelden. Daar was het gebied zo plat en verdeeld in rechthoeken dat het net Nederland leek!We fietsen nu over weer een zandpad en we hoopten dat het langs de rivier naar het meer zou gaan, maar helaas hield het na een tijdje op, op een plek waar wat locals aan het vissen waren. Het fietsen was opzich leuk, maar best zwaar en helaas hebben we niet gezien waarvoor we dat hele stuk hadden gefietst, maar wel andere leuke dingen! Op de terugweg stopten we onderweg ergens waar we in een hangmat konden liggen en een cola konden drinken. In de volle zon zover fietsen is wel vermoeiend! Toen we weer verder fietsten zei het meisje op een gegeven moment: 'ik weet helemaal niet hoe je heet!', We hadden dus een hele dag samen doorgebracht zonder van elkaar te weten hoe we heetten, zo zie je maar dat t in zo'n geval helemaal niet belangrijk is. Ze heette trouwens Marion.'S avonds nam ik de nachtbus naar Ho Chi Minh City. Ik was een beetje zenuwachtig, maar besefte wel dat dat ook normaal is als je naar een nieuwe vreemde stad gaat.De bus van Siem Reap naar Ho Chi Minh was een slaapbus. Ik zat daar naast een Pools meisje dat al 3 maanden alleen reist en het ook moeilijk een eenzaam heeft gehad, maar nu helemaal geen zin heeft om bijna naar huis te gaan. Ik ben dus niet de enige en het komt vast goed! In Phnom Penh moest ik van bus veranderen en helaas was deze tweede bus een bus met stoelen. Ik ging helemaal achterin op de achterste rij stoelen zitten/liggen. Deze stoelen zaten los (er was een heleboel in deze bus kapot: stoelen, lampen, losse snoeren, lekkende airco, beschadigd raam enz.), maar zodra ik naar achteren leunde en de bus niet te erg remde ging het goed. Ik lag niet heel lekker, maar viel toch in slaap. Op een gegeven moment wordt ik wakker omdat ik en de jongen die op de andere stoelen lag, op de grond gelanceerd werden: de bus moest opeens remmen en onze stoelen schoten naar voren en wij vielen op de grond. Achteraf moest ik daar heel hard om lachen en nu ik dit opschrijf moet ik weer lachen.. :) Op een gegeven moment kwamen we aan bij de Cambodiaanse grens, daar moesten we uitstappen om een stempel op ons visum te krijgen: we waren nu officieel uit Cambodja. We reden een stukje verder met de bus en daar was de Vietnamese grens. We moesten hier naar binnen om ook hier een stempel te krijgen, maar dan op ons Vietnamese visum en onze tassen moesten door de scanner. Vanaf hier was het nog ongeveer 2,5 rijden, half-slapend en half naar buiten kijkend. Toen we in de stad aankwamen, viel het me meteen op hoe groot die was. We hebben wel een halfuur door de stad gereden voordat we eindelijk ergens stopten om uit te stappen. Ik had geen guesthouse geboekt, maar dat was achteraf erg dom, want ik had geen idee waar ik heen moest. Ik besloot maar wat backpackers aan te spreken en te vragen of ze het goed vonden als ik met hen mee ging. We waren wel gedropt in het backpackersgebied maar een echt leuk backpackersguesthouse met een bar (ofzo) wist ik niet te vinden en het viel me ook op dat het hier een stuk duurder was dan de plekken in Cambodja. De mensen waarmee ik was meegelopen waren opzoek naar een grote kamer voor hun 5en, dus daar had ik niet echt iets aan. Verderop zag ik een meisje ook alleen op zoek zijn naar een plek en ik besloot met haar verder te zoeken. Omdat we niet echt een idee hadden waar te zoeken, hebben we uiteindelijk besloten samen een hotelkamer te nemen van boven mn budget, maar het was maar voor een nacht, want morgenavond nemen we alweer de nachtbus naar de volgende plek. Ho Chi Minh City is een grote drukke stad en daar hou ik toch niet zo van. Daarom hebben we besloten morgenavond al de bus te nemen, zo hebben we toch een dag hier, maar geen extra, dure nacht. Vandaag hebben we wat rondgelopen en bij de lunch raakten we aan de praat met een Engels meisje die ons de markt heeft gewezen. Ik heb daar een schoudertas gekocht die net wat handiger is dan degene die ik nu heb om  mee te nemen als ik maar een paar dingen nodig heb. Daarna gingen we opzoek naar de rivier om daar te eten, maar het was verder dan we dachten en op een gegeven moment zat ik er een beetje doorheen. Ik was moe en had honger. We gingen uiteindelijk ergens zitten, maar doordat de kaart erg onduidelijk was met Engelse vertaling in het ene boekje en (de nieuwe Vietnamese) prijzen in het andere, vond het meisje met wie ik nu ben (Or, uit Israel) het erg moeilijk kiezen, maar mijn honger werd steeds erger en erger... Ik werd een beetje chagrijnig, en uiteindelijk bestelde ik alvast voordat zij gekozen had. Na het eten ging het al beter, maar het plan om nog wat te gaan drinken in de buurt van het guesthouse had ik niet meer: ik was moe van de busreis en het door de stad lopen en wilde naar mn bed, saai he.. Morgenavond gaan we dus met de nachtbus naar de volgende plek en zo begint mn avontuur in Vietnam, met hopelijk veel mooie plekken en leuke mensen. Vanuit Laos zal ik dan mn volgende verslag -over Vietnam- schrijven, want daar ga ik na Vietnam naartoe.Ik besefte me vandaag weer even dat ik echt geluk heb dat ik dit meemaak, het is best bijzonder dat ik aan de andere kant van de wereld allemaal verschillende plekken zie, ook al ben ik niet altijd even blij. Soms voelt het bijna vanzelfsprekend of geniet ik er niet van. Ondanks de drukke stad, had ik vandaag toch even dat besef! ;-)